Wydawałoby się, że technologiczny postęp, który dzieje się na naszych oczach, powinien ułatwiać nam życie w społeczeństwie. Natura ludzka powoduje jednak, że w XXI wieku zaawansowane rozwiązania nie wystarczają – bo w parze z nimi nie idzie… otwartość ludzkiego serca. We Wrocławiu, Łodzi, Krakowie oraz w Chorzowie na początku roku odbędą się warsztaty edukacyjne dotyczące walki z dyskryminacją.
Problem dyskryminacji jest zagadnieniem odnoszącym się do człowieka. Wynikać może on z niechęci do płci, rasy, pochodzenia etnicznego, narodowościowego, wyznania religijnego, niepełnosprawności, choroby czy orientacji seksualnej. Traktowanie i kategoryzowanie ludzi nie powinno mieć dziś miejsca nigdzie na świecie, a jednak, z jakichś względów, stale się pojawia.
Traktowanie drugiej osoby w sposób odmienny (zazwyczaj niekorzystny i krzywdzący), jest zachowaniem negatywnym. Wynika z często nieuzasadnionej oraz nieobiektywnej opinii, opartej na formie stereotypu. Ten jednak trudno zmienić.
Z zrachowaniami szkodliwymi i generalizującymi należy „walczyć”. Wiele instytucji, fundacji czy stowarzyszeń stale szuka sposobów, by zmniejszyć ten globalny problem. Czy można więc do konfrontacji ze stereotypami się przygotować? Czy warto problem wyjaśnić młodzieży szkolnej?
Towarzystwo Sportowe IRON MAN zorganizuje lekcje edukacyjne dla dzieci i młodzieży w całej Polsce. Program „Lekcje na stadionie” składa się z trzech projektów: „Dzień zawodowca na stadionie”, „Sportowa historia lokalna” oraz „Warsztaty antydyskryminacyjne”. Zajęcia skierowane są do uczniów klas podstawowych VII-VIII oraz I-II klas szkół ponadpodstawowych.
– Idealnym miejscem dla takich zajęć są polskie stadiony piłkarskie – mówią nam organizatorzy. – Stadiony od lat przyciągają tysiące kibiców, którzy są… różni. Pochodzą z różnych środowisk, w inny sposób patrzą na świat, a mimo to dopingują jedną drużynę i wspólnie cieszą się z jej zwycięstw lub przeżywają porażki.
Ideą projektu jest pokazanie młodzieży z czym mierzą się dyskryminowane osoby oraz nauczenie jak radzić sobie można ze stereotypami. Projekt warsztatów antydyskryminacyjnych odbywać będzie się na czterech stadionach piłkarskich: we Wrocławiu, w Łodzi, w Krakowie i w Chorzowie.
Podstawowym założeniem projektu będzie wykorzystanie wydarzeń sportowych i życiorysów gwiazd sportu do omówienia zjawiska dyskryminacji, wprowadzenie w problematykę dyskryminacji różnego rodzaju, wypieranie postaw przemocowych i nienawistnych, mówienie o wielokulturowości, reagowanie na mowę nienawiści i rozpoznawanie jej czy kształtowanie postaw empatycznych. Uczniowie dowiedzą się co to jest stereotyp, skąd bierze się naszych głowach, czym jest uprzedzenie czy jak powstaje negatywny efekt grupy.
Podczas zajęć czekają ich warsztaty oparte na otwartej pracy w grupie (bez oceniania), podczas których nie będzie złych pytań oraz złych odpowiedzi. Ciekawość zajęć zapewnia fakt interakcji uczestników w trzech blokach: zajęcia oparte będą o prawdziwe historie ludzi światowego sportu, wydarzenia oraz zjawiska. Merytoryczna dyskusja pozwoli podejmować problem różnych grup społecznych – migrantów, muzułmanów, Romów czy Żydów.
Zainteresowanie dzieci oraz młodzieży poprzez sport jest doskonałym narzędziem do budowania pozytywnych postaw społecznych. Połączenie lekcji ze stadionami piłkarskim to ogromna dawka pozytywnych emocji, a co za tym idzie – pozytywna nauka poprzez aktywny udział wszystkich uczestników.
Program warsztatów antydyskryminacyjnych jest finansowany przez Islandię, Liechtenstein i Norwegię w ramach Funduszy Norweskich i EOG.
Od czasów, kiedy życie poczęło się wielce różniczkować, czytanie książek nie wystarcza. Książki podają czystą wiedzę z najrozmaitszych dziedzin, wiedzę nieraz kryształowo czystą, ale oderwaną od życia. Książki karmią również poezją, w niej opisy czynów bohaterskich uszlachetniają serca, ale mało informują o szarej rzeczywistości życia. Do działania potrzebna jest znajomość chwili bieżącej, orientacja, pulsy życia w miejscowych warunkach. Na każdym stanowisku można przyłożyć i swoją cegiełkę, można wpływać na całość, byle znać swe obowiązki względem społeczeństwa i chcieć im służyć. Tym pośrednikiem między wiedzą a życiem, między ideałem a rzeczywistością, jest publicystyka. Jest ona historją teraźniejszości, oświetlającą zagadnienia, które czekają dopiero na rozwiązanie. Jest ogniwem, która łączy prawdę wiedzy z zagadnieniami chwili bieżącej. Jest literaturą, która tyczy się potrzeb życia w danym czasie i danym miejscu. Ona komunikuje ostatnie wyniki z różnych dziedzin wiedzy czystej w zastosowaniu do bieżących potrzeb ludzkich. Ona czyni człowieka wrażliwym na niedolę swego społeczeństwa i zapala do żywota czynnego na jego korzyść. Ona, komunikując, co się dzieje na świecie całym, chroni nas od zaściankowości. Ona, zaznajamiając nas z biegiem myśli wszechświatowej, wywołuje w umysłach naszych szereg zagadnień. Ona uwalnia nas od potrzeby czytania wszystkich książek, których corocznie ukazuje się na świecie po kilkaset tysięcy, a których przeczytać na rok gruntownie nie można po nad kilkanaście. To są strony dodatnie prasy periodycznej.
Ale ma publicystyka i niejedną stronę ujemną. Wiadomości, dostarczane przez wiele dzienników, są dorywcze i powierzchowne: ani rozszerzają, ani pogłębiają wiedzy. Wiele nowinek, opisywanych drobiazgowo, niema żadnego ogólniejszego znaczenia, nie służy żadnemu rozumnemu celowi. Wiele sensacyjnych zajść i wypadków, zostawiających jedynie czczość w głowie i pustkę w sercu. W pogoni za kalejdoskopowym potokiem plotek wiele balastu, który ze szkodą obciąża umysł Dużo zabawy i płytkiego śmiechu, co w rezultacie szerzy bezmyślność, przytępia zmysł artystyczny. Nie jeden organ redagowany jest tendencyjnie, będąc na służbie tej lub innej partji. Nieraz nowość pomieszana z postępem bez oświetlenia krytycznego jądra rzeczy. I jedno pismo stara się prześcignąć drugie w pomysłach, licząc na gorsze instynkty. I wielu staje się igraszką okoliczności, bo są prowadzeni na pasku danego dziennika. Bo wielu ślepo hołduje zasadzie: nie różnić się od innych — i bezkrytycznie prenumeruje to, co ich znajomi i krewni. I tworzy się specjalny typ nałogowych czytelników pism periodycznych, co nie uznają jednocześnie lektury książek. Jest to pewnego rodzaju osłona dla duchowego lenistwa. Traci na tym wykształcenie gruntowne i myśl samodzielna. To też wielu uczonych powstaje na dziennikarstwo — śród nich ostro wystąpił w ostatnich czasach przeciw prasie perjodycznej F. Brunetiere, członek Akademji paryskiej.
Trzeba przede wszystkiem rozróżniać wartość miesięczników i tygodników, a pism codziennych. Pierwsze, a w części drugie, są streszczeniem i kwintensencją tego, co zawierają pisma codzienne. Lektura ich nie da wprawdzie technicznego posiadania poszczególnych gałęzi umiejętności, ale da ogólną znajomość podstaw. Te, które nie służą sprawom specjalnym, dają możność w dłuższym okresie czasu przebieg w ogólnych zarysach cały cykl wiedzy. Natomiast prasa codzienna służyć może głównie gromadzeniu materjałów do tych kwintensencji. I tu należy rozróżniać prasę prowincjonalną, a prasę stołeczną. Pierwsza zlicza miejscowe siły społeczne, wydobywa je i zbiera, zapala ogniska miejscowej twórczości. Bada i stara się kierować życiem prowincji, które wszędzie posiada swoje odrębne właściwości. Druga winna być przewodnikiem i siewcą dążeń kulturalnych wszerz i wzdłuż całego kraju. Winna być rzeką wód czystych, do której zbiegałyby się wszystkie strumyki, osadziwszy po drodze naleciałości niepotrzebne.
Trzeba umieć czytać dzienniki, jak i książki. Trzeba sobie wprzód zadać trud poznania każdego pisma. Trzeba się zapoznać, co w każdym z nich godnego jest czytania, nie usypiając swojego krytycyzmu łudzącemi nagłówkami pism i różnych rubryk, które często zapowiadają co innego, niż się drukuje. Trzeba czytać krytycznie, w żadnej sprawie nie spuszczając z oczu argumentów ani pro, ani contra. Trzeba czytać pisma, służące różnym poglądom, aby mieć oświetlenie z obu stron, aby módz wyrobić sobie własny sąd — samodzielny a objektywny. Trzeba koncentrować lekturę nie na tanich czasopismach codziennych o brukowych wiadomościach, lecz na poważnych wydawnictwach perjodycznych, które opierają działalność publicystyczną na znajomości dziejów i praw niemi rządzących. Należy ciążyć ku tym wydawnictwom perjodycznym, które chcą stać wyżej ponad prywatę i partykularyzmy — których celem jest nie interes materialny jednostek, lecz służba publiczna.
